Het is alweer twee jaar geleden dat Willem tijdens een intervisie een collega hoorde praten over haar persoonlijke ervaringen met de woestijnreis in de Wadi Rum woestijn van Jordanië. Het triggerde Willem.
De heilzame werking van de cadans tijdens het lopen en het in de natuur zijn kende hij, de woestijn echter nog niet. Wat Willem niet kent, maakt hem nieuwsgierig. Dus na het zien van de informatie op de website schreef Willem zich in. Klaar voor zijn eerste woestijnervaring. Willem vertelt zijn verhaal.
Spanning voor vertrek
‘Voor vertrek was er een mengeling van spanning en zin. Zin omdat ik graag sport. Door regelmatig te bewegen voel ik me zoveel beter. Het brengt me naar mezelf en dat geeft rust. Voor de reis was door drukte mijn innerlijke stem op de achtergrond geraakt. Ik wilde in de woestijn deze weer wat nadrukkelijker gaan horen. Het was alsof ik af en toe mijn hart bezocht voor advies en raad. Maar ik wilde weer echt in mijn hart leven.
Ik voelde ook spanning doordat ik de woestijn niet ken. Ook ging ik vlak voor vertrek door mijn rug. Zou ik de reis fysiek wel aankunnen? Ik wist dat er ook veel vrouwen mee zouden gaan met de reis en ik had voor mezelf al een rol toebedeeld van de galante hulpvaardige man. Deze rol viel al meteen in duigen bij aankomst op het vliegveld. Het waren de vrouwen die mijn zware tas droegen omdat het mij simpelweg niet lukte. Ik had los te laten en te ontvangen. Best een ding voor mij.
In de woestijn: Loslaten en meebewegen
Op de eerste dag in de woestijn was het meteen raak. Elke stap die ik zette, voelde ik mijn rug. Het woord loslaten bleef in mij resoneren. Het ging om het loslaten van de pijn, om de spanning die ik voelde bij het zijn in een volstrekt ander landschap dat ik niet kende. Aan het einde van de eerste dag besloot Caroline dat ik niet verder zou lopen met de groep en dat een jeep mij, nog een andere deelnemer en begeleider van de reis zou ophalen. Ook hier moest ik de regie loslaten. Bovendien is het best spannend om midden in de woestijn met nog twee anderen af te moeten wachten of de jeep ons vinden zou. En het kwam goed. Bij aankomst op de eerste slaapplek voelde ik me onthand. Wat is een goede plek, hoe gaat het met omkleden, wassen en eten in de woestijn? Ook nu weer: loslaten en overgeven aan het niet weten. En dat was nog maar dag 1…
Zakken elke dag meer
De groep, mijn pijnlijke lichaam, de omgeving, alles was onwennig. Tijdens het lopen was het woord loslaten als een soort van mantra aanwezig. Met elke stap zakte ik iets meer. Daarbij zei ik overal innerlijk ja tegen. Ook bijvoorbeeld tegen de oefeningen die Caroline aanbood. Hierdoor kwamen we letterlijk en figuurlijk steeds meer nabij wat kwetsbaar was. Ja zeggen tegen alle ervaringen en meebewegen betekent de controle loslaten. Meer en meer stroomde ik mee met het leven in de woestijn en kon ik aanwezig zijn en ervaren wat er voorbij de onwennigheid aanwezig was. Ik gaf me meer bloot. Zo merkte ik dat ik liever niet alleen sliep in de woestijn. Dat erkennen was wel een dingetje. En toch heb ik dat gedaan en me uitgesproken. Elke nacht sliep ik naast Adriana en dat was vertrouwd. Een mooie les in uitreiken.
Doelloos: de kunst van het zijn
Na de stiltedag, halverwege de woestijnreis, had ik het doel dat ik voor mezelf had gesteld voor deze reis behaald. Ik was nu doelloos en dat ben ik niet graag: ik wil graag een stip op de horizon. Ik ging steeds harder lopen en het liefste voorop om toch maar een doel te hebben. Ik voelde me onthand. Wie ben ik zonder doel en hoe ben ik dan? Kan ik niet gewoonweg ZIJN? Dat was een eyeopener. De kunst van het bewegen van doen naar zijn. In die beweging wordt het stiller en leger, maar daardoor vreemd genoeg ook intenser. Ik ervoer meer en meer een vrijheidsgevoel.
De laatste ochtend in de woestijn bleven wij op één plek. Ik heb toen zo intens genoten. Ik beklom een hoge rots waar ik een prachtig uitzicht had. Ik heb mooie muziek opgezet, heb gedanst en gezongen. Ik was verliefd op de woestijn en op het leven.
De paradox van de woestijn: van leegte naar intens pure beleving
De woestijn… voor ik haar kende oogde ze leeg, desolaat en dor. Het idee om een week lang door dit landschap te trekken vond ik spannend. Ik begon de reis met nieuwsgierigheid naar dit landschap, met angst, met veel drukte in mijn hoofd, met pijn in mijn lichaam en met veel verwachtingen. Met elke stap liet ik meer los. Naarmate ik meer losliet en het leger, stiller en desolater werd in mij ervoer ik meer en meer een ongelooflijk groot veld gevuld met zandkorrels, waanzinnige rotsformaties, liefde, kleuren, schoonheid, kracht, respect, zuiverheid en duidelijkheid. De woestijnreis is een van de mooiste cadeaus die ik mezelf heb gegeven.’
Dank je wel Willen voor het delen van jouw woestijnervaringen. Tot in maart, tot in de woestijn, dan gaan we samen nog een keer.
