Afgelopen voorjaar ging Anne Marie mee met ons naar de woestijn. In deze blog verteld Anne Marie waarom ze naar de woestijn ging en wat ze heeft ervaren tijdens en na haar woestijnreis.
“In 2010 was ik voor het eerst samen met mijn dochter in de woestijn. In Marokko verbleef ik er een dag en een nacht. De enorme stilte heeft op mij een indruk gemaakt en ik nam mezelf voor dat ik nog een keer terug zou gaan. Het verlangen naar de woestijn bleef onveranderd. Het heeft 9 jaar geduurd voordat het moment daar was.
Ik heb mijn dochter vrijwel alleen opgevoed. Een dankbare en soms ook uitdagende taak. Je moet alle ballen in de lucht houden en er is weinig tijd om echt alleen met jezelf te zijn. Sinds kort heb ik een partner en daarmee is er veel veranderd in mijn leven. Praktisch was het goed te regelen om nu naar de woestijn te gaan. En tegelijkertijd was dit ook het moment om echt helemaal voor mezelf te kiezen. Om volop de tijd te hebben, de rust, de ruimte, te zijn in het eindeloze van de woestijn. Op vakantie met en naar mezelf. Na googelen en met Caroline gesproken te hebben heb ik besloten met haar naar de woestijn te gaan. Deze keer naar de Wadi Rum in Jordanië.
Daar was ik weer: in de oneindigheid. Lopend, rijdend op de kameel, samenzijn rondom het vuur, mooie gesprekken met de medereizigers in een prachtig oerlandschap. Mijn eigen gevoel kreeg steeds meer ruimte. Ik merkte op hoe snel ik in contact met de ander bij mezelf wegging. Door de jaren heen heb ik geleerd om me af te stemmen op de ander. In dit afstemmen was mijn eigen wil, mijn eigen stem minder goed hoorbaar.
Op een nacht besloot ik verder van de anderen te gaan slapen. Ik nam mijn mat mee naar een uitkeping in de rotsen, ver van de rest vandaan. Hier was ik echt alleen, op mezelf aangewezen. In het donker, onder de sterren, met een stevige wind lag ik daar. Dapper en trots, hier ben ik, samen met mezelf als kompas en graadmeter in de stilte waar alle verhalen verstommen. Waar ik kon afstemmen wat er diep van binnen in mij leeft.
Als vanzelf kwam het ene gedicht na het andere mijn pen uitrollen. Het was alsof een diepere laag in mij was aangeraakt. Mezelf openen, hoe spannend dat soms ook is. Durf ik het, om vol te gaan staan voor wat er in mij leeft? Durf ik waarachtig te zijn ondanks de mogelijke afwijzing van de ander?
Later in de week deden we in de ochtend een soort van yoga. Het ging over jezelf openen en de overgave. Ik kon ervaren hoe ik dieper in mezelf kon zakken, onvoorwaardelijk en zacht, hoe de stilte doorwerkte en ik in een groot veld van liefde terecht kwam. Liefde voor mijn mooie dochter, liefde voor mijn partner. Het stroomde volop zonder enige terughoudendheid. Hier waren geen woorden. Puur zijn.
In de woestijn heb ik dieper contact gemaakt met mijn gevoel, mijn waarheid en wijsheid. Ik heb geleerd beter bij mezelf te blijven in contact met anderen en in dat contact mezelf ook echt in te brengen. Terug in Nederland krijg ik voldoende oefenmateriaal aangereikt. Bijvoorbeeld tijdens een acquisitiegesprek waarin ik trouw ben gebleven aan mijn eigen werkwaarde ongeacht het risico daarmee deze klant te verliezen. De online training “Terug uit de woestijn” helpt me om bij mezelf te blijven, mijn eigen JA’s te voelen en hier ook naar te handelen, om in vertrouwen te blijven ook al weet je niet wat de uitkomsten zullen zijn.”
Dank je wel Anne Marie voor het vertellen van jouw woestijnervaringen. Dik vet veel liefs voor jou!
