Afgelopen keer ging Sabine mee naar Drenthe. In dit weekend werd zij gespiegeld door de andere vrouwen. Diving deep om erachter te komen dat als je je pad volgt, je niet kunt verdwalen.
Hier het verhaal van Sabine:
‘De eerste keer op de Hobbitstee: spannend, want ik zou met 10 vrouwen die ik niet kende op ontdekkingstocht gaan. Letterlijk – door te zwerven over de Drentse hei – en figuurlijk: via de anderen jezelf beter leren kennen. Na de snelweg worden de wegen steeds smaller en stiller. Aangekomen bij de Hobbitstee valt de rust in.
Caroline en Arda geven ons onmiddellijk het gevoel van een warm bad. Je mag zijn wie je bent, voelen wat je voelt en doen wat je hart je ingeeft. Geen oordeel over jezelf of over de ander.
Jaren daarvoor was mijn tocht al begonnen, ik wist dat ik mezelf beter moest leren kennen en uitstel was niet meer mogelijk. Vanaf het begin heb ik de juiste mensen ontmoet en Caroline is daar een van.
De rituelen en oefeningen die we in dat eerste weekend deden, boden troost en nabijheid. Het samen delen van je gevoel voorbij de woorden en het leren vertrouwen op je intuïtie. Bijna ongemerkt en onherroepelijk ontstond er een band tussen de vrouwen; een band die mij deed voelen dat ik sterk mocht staan en ook dat ik mocht vallen, want ik werd altijd weer opgevangen. Ik leerde opnieuw meer over mezelf, omdat ik in de spiegel keek die de andere vrouwen mij voorhielden. Ik werd eraan herinnerd dat ik op mezelf mocht vertrouwen, want als het goed voelt dan komt het goed.
Ik ben daarna nog een paar keer teruggegaan en steeds opnieuw word ik verrast. Wandelen over de heide en op een andere manier naar dingen leren kijken, het verzamelen van indrukken die blijven plakken, met anderen in een kring staan en samen meedeinen in dezelfde richting (ja, dat gebeurt echt!). Op de laatste dag maken we een collage en dan valt voor mij altijd het hele weekend samen. Ik knip, kleur en plak steeds weer een gevoel bij elkaar dat mij een stukje verder op mijn pad brengt. Thuis hangen deze collages als trofeeën aan mijn muur, als dierbare herinneringen aan wat was en als een reminder voor de toekomst.’
Dank je wel Sabine voor het delen van jouw verhaal.
