In de eerste dag in de woestijn was het meteen raak. Ik liep in mijn cadans en werd opgenomen door de woestijn. Het juichte in mij. Ik kon het ervaren alsof ik wat opsteeg, volkomen in mijn eigen flow. Het was pas toen een jeep met onze gids bij me stopte dat ik merkte dat de groep mij kwijt was en ik hun uit mijn oog was geraakt. Teruggekomen in de groep voelde het alsof ik als klein meisje stout was geweest. Ik was zo gelukzalig aan het lopen en werd daaruit gehaald om terug te keren naar de groep. Een heftige ervaring en ook nodig om hier op de aarde te zijn. Ik was aan het opstijgen en werd teruggetrokken naar de aardse werkelijkheid.

Volledige aanwezig zijn

Hoe doe je dat, hier zijn en tegelijk je mee laten nemen in de cadans? Een medereiziger gaf het advies om de kamelen voor me te laten lopen en zigzaggend als een meanderende rivier de route van de kamelen te volgen. Dat hielp mij enorm. Ik was even van de koers van de kamelen weg en kwam telkens weer terug. Mijn aandacht was naast verticaal, tussen hemel en aarde, nu ook horizontaal. Ik werd me zo bewuster van de bergen en haar vormen, van de kleuren, de schoonheid, ruimte en de stilte van de woestijn. Ik weet nog dat ik in de vroege ochtend op mijn slaapplek met volle aandacht lag te kijken naar de rotsen. Dat deed ik met mijn ogen, oren, voelsprieten, hart en ziel. In dit aandachtsveld kon ik ook de aanwezigheid, oudheid en ook de vervorming door de eeuwen heen van de rots ervaren. Ik zag in de rots de vorm een slapende reus, hij lag daar met open mond. Door zo bewust en met volle aandacht daar te zijn, werd de sfeer intiemer. De gescheidenheid viel weg. Ik werd onderdeel van dit heel groot geheel hier op dit stukje aarde.

De spiegel van Oer

De woestijn is oer. De cyclus van rots naar zand en weer naar rots is hier zo zichtbaar. Een cyclus zonder inmenging van de mens. De woestijn ontvouwt zich vrijelijk in haar meest pure en robuuste vormen. Het is voor mij zo’n voorbeeld om mezelf te ontvouwen in mijn meest vrije vorm, zonder inmenging van anderen.

Leven vanuit flow

Die flow momenten, daar zit zo’n enorme kracht in. Ik kan vanuit deze flow hele heldere keuzes maken. Het besluit is haarscherp. In het moment voel je aan alles een JA. Het is zoiets als verliefd worden. De Engelsen zeggen het ook zo mooi: ”the decision falls” en “you fall in love”. Het is niet dat je denkt het is nu weer eens tijd om verliefd te worden. Het overkomt je omdat je klaarblijkelijk in een stroom zit waarin de dingen voor je kunnen gebeuren. Het is een kortsluiting, een krachtige blikseminslag waarbij alles klopt. Een diep-weten weet het. Je moet daar niet met je hoofd aan prutsen. In deze flow heb ik de woestijnreis beleefd. Alles was oké, goed en kloppend. Een juichen, een eenheidsgevoel.

Hoe mooi dat ik deze keer van de bedoeïenen de bijnaam ‘Werveldwind’ kreeg.

Eénheid

Die flow heb ik ook ervaren tijdens de stiltedag halverwege de woestijnreis. Wij waren deze dag op onszelf in de woestijn. Ik kon mijn eigen neus gaan volgen, kijken waar het me heen zou brengen. In de ochtend gingen we 1 voor 1 na een ritueel door een poort . Bij de poort werd mij door Caroline gevraagd wat mijn intentie was voor deze dag. Mijn spontane reactie was: ‘Here I am’. Met deze woorden stapte ik door de poort het veld in. Doordat ik met niemand rekening hoefde te houden, kon ik de hele dag mijn eigen cadans volgen en kreeg ik vleugels. In deze cadans kwam een melodie in mij op en op die melodie ontstond een woordenstroom. Ik werd daar zo gelukkig van. Het ene naar het andere couplet zong ik: ‘Here I am on my way to be one, met de aarde, met de bron, mijn vader, mijn moeder, met mijn kwetsbaarheid en mijn kracht, ik ben oud en jong, moeder en kind’. Het was alsof de woorden mij geschonken werden, de stroom hield niet op.

En zo heb ik deze dag, maar eigenlijk de hele woestijnreis ervaren. Ik was één.

Verbondenheid

Wat ik zo bijzonder vond is dat ik me zo verbonden heb gevoeld met de groep. Allemaal totaal andere mensen met wie ik diep heb gedeeld in de deelrondes. Voor mij was dit een essentieel onderdeel van de reis. Er kwam zoveel verdriet bij sommige mensen los. We hebben elkaar toegelaten getuige te zijn van onze zielenroerselen. Het oprecht luisteren naar elkaar is zo helend geweest. Een luisteren waarbij we niets van elkaar overnamen. Ieder heeft zijn eigen weg te lopen en zijn eigen rugzak te dragen. Alles kon er zijn, ook mijn gelukzaligheid. Ik voelde me niet geremd om dit te delen in de groep waar ook veel verdriet was.

Een van de waarden van de woestijnreis is waarachtigheid. Die heb ik tijdens deze deelrondes ervaren. Ook om waarachtig te zijn in het trekken van de grens waar je er voor een ander kan zijn. Je kan pas voor een ander zijn als je goed voor jezelf zorgt. Deze ruimte was zo voelbaar tijdens de reis. Een ruimte die waarachtig is en dienstbaar aan iedereen. Het was een uitnodiging om in verbinding met de ander ongeremd mijn eigen weg te volgen.

Horizontaal en verticaal

Dank je wel lieve Nan, voor het mooie gesprek, jouw wijsheid en zijn. Je bent een cadeautje voor mij en zoveel anderen.