Ik hoorde afgelopen week een verhaal van Ramses Shaffy. Als zesjarig jongetje werd Ramses door zijn moeder op de trein vanuit Parijs naar het noorden gezet. Na bij zijn tante te hebben gewoond, belandde hij in een weeshuis. Een jeugd dat gekenmerkt werd door het ontbreken van een vader, moeder en een warm thuis. Als Ramses terugdacht aan zijn jeugd, kwam het beeld naar voren waar hij als jongetje in het weeshuis op de schommel zat. Ondanks zijn situatie kon hij alles om zich heen vergeten, genietend van dat wat er op dat moment was. Ongerijmd geluk. Ramses schreef er een liedje over. Aan een vriend vertelde hij dat hij telkens weer geraakt was bij het beeld van het zorgeloze en onbevangen kind. Momenten waarop hij helemaal bij zichzelf kon zijn.
Mijn jeugd lijkt in de verste verte niet op die van Ramses. Maar het beeld van het schommelende jongetje herken ik. Aan de grote eikenboom achter in de tuin had mijn vader een schommel gehangen. Eentje met reuze lange touwen. Daarmee kon je heel ver zwaaien. Zwierend begaf ik me in mijn fantasiewereld van elfen. Ik kon er samen met mijn hond uren doorbrengen. De kriebels in mijn buik bij het zwieren, hoger en hoger. Ik voelde me zo vrij. Vrij van alle kinderproblemen. Glinsterende ogen.
Vandaag keek ik de foto’s terug van een zomervakantie van een aantal jaar geleden. Mijn kinderen, onbevangen spelend, dollend, grote lachende ogen. Naarmate ze ouder worden neemt de onbevangenheid af. Je netjes gedragen, luisteren naar de juf, volgens de regels, passend in het systeem. Het authentiek en onbevangen kunnen reageren op het hier en nu maakt steeds meer plaats voor hoe het hoort.
Ik herken dat ook in mezelf. Dat levenslustige meisje van toen in mij is soms ver te zoeken. Er zijn momenten dat ik haar zo overduidelijk voel en uit de puntjes van mijn tenen aan het genieten ben. Wanneer in struin over het wad, verstoppertje speel met mijn kinderen, een zandduin in de woestijn afren, wanneer ik dans of heel hard meezing op een rete goed nummer in de auto. Dan ervaar ik een enorme flow en gaan dingen als vanzelf. De wereld ziet er veel zonniger uit terwijl er feitelijk niets veranderd is. De verandering zit klaarblijkelijk in mij.
Tijdens de coachsessies komt dit thema vaak naar voren. Het niet onder willen doen voor de verwachtingen van anderen, ergens willen inpassen, in de pas lopen… Er gaat daarmee zoveel creativiteit, daadkracht, enthousiasme en simpelweg plezier verloren. De kwaliteiten die wij vaak bij kinderen terugzien, zijn onze eigen vergeten kwaliteiten die in deze situaties ontdekt kunnen worden: verwondering, onbevangenheid, eerlijkheid, overgave, speelsheid en het simpelweg gewoon gaan doen. Maak het kind in jou wakker. Ga op onderzoek naar jouw mindset van toen en die van nu. Leer ermee te spelen, er is meer mogelijk dan je misschien nu denkt.
