Fragment: transformeren door loslaten

Afgelopen week zond de VARA de documentaire ‘De vele namen van Pierre Bokma’ van Coen Verbraak uit. Coen volgde een jaar lang de acteur Pierre Bokma en maakte een veelzijdig portret. In het portret kwam ook zijn periode op de toneelschool ter sprake. Het talent van Pierre werd snel onderkend. Hij mocht na 1,5 jaar al eindexamen doen maar bedankte daarvoor. Hij wilde het maximale uit zijn opleiding halen. In die periode kende hij angsten. Hoe menselijk is dat. In onderstaand fragment vertelt Pierre hier over.

Vechten of vluchten of….

We hebben vaak de neiging om lastige ervaringen als angsten, somberheid, stress het hoofd te bieden door er tegen in verzet te gaan of het te negeren. Ik ken het zelf maar al te goed. Gaat het niet zoals ik wil dan maak ik er het liefste een project van. Met veel wilskracht wil ik het tij laten keren. Een patroon wat hardnekkig is geworteld en bakken met energie kost. Het meest vervelende is dat ik er niks mee op schiet. Inmiddels doorzie ik het en weet ik dat het tegenovergestelde me juist veder helpt: acceptatie van wat er is. Weten is één, het je eigen maken is twee. Nog steeds schiet ik in mijn oude patronen. Het interview was voor mij erg herkenbaar.

Stappen van loslaten

Eigenlijk is er geen vast stappenplan als het gaat om loslaten. Wanneer je daar een stappenplan van maakt heb je er weer een project bij. Wel zijn er elementen die bij loslaten vaak  naar voren komen.

• Het erkennen van je patronen is een zo’n element. Zien op welke wijze je reageert op prikkels van buiten. Wat denk je, ervaar je, doe je en wat levert dat op? De meeste reacties op gebeurtenissen zijn automatisme. Erkennen is niet iets wat je alleen met je hoofd doet. Je lichaam vertelt je veel en werkt veel sneller dan het hoofd. Pierre beschrijft heel duidelijk wat hij ervaart als hij zijn angst tegen komt. Het leren ‘lezen’ van je lichaam is een mooi hulpmiddel.
• Een ander element is niet te gaan vechten of vluchten. Wees er maar bij, hoe tegenstrijdig dat ook kan aanvoelen. Pierre kijkt de angst recht in de ogen, ervaart alle lichamelijke reacties en gaat niet in verzet. Wanneer de angst helemaal gezien wordt, blijkt het uiteindelijk een schaduw te zijn die geen bezit meer van hem kan nemen.
• Pierre vertelt dat de angsten niet weg zijn. Op bepaalde momenten komen ze terug. Een vol leven is een leven met 2 zijdes van een medaille. Deze angsten horen bij hem. Het gaat er telkens om dat ze een plekje mogen hebben in zijn leven zonder dat hij wordt overspoeld. Hij neemt er afstand van zonder in gevecht te gaan.
• Een laatste puntje wat ik wil aanstippen komt niet nadrukkelijk aan bod in het fragment maar wil ik graag benoemen. Wij zijn erg gehecht aan ons eigen verhaal: wie we zijn en hoe dat gekomen is. We plakken daar oordelen op en leven zodanig dat ons leven klopt met het verhaal dat wij onszelf telkens weer opnieuw vertellen. Door het ‘failliet verklaren van jouw verhaal’ kan een geheel nieuw veld aan mogelijkheden ontstaan.

En jij?

Pierre heeft het over angsten. Ieder heeft wel in meer of mindere mate zijn thema’s die telkens terug komen. Onzekerheid, prestatiedrang, gezien willen worden, ervaren van stress, perfectionisme. Wat herken jij? Waar herken je dat aan? Ben jij misschien aan het vechten of vluchten? Wat is voor jou accepteren en loslaten? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen.