De foto’s van de woestijn op de site van Caroline hadden direct een grote aantrekkingskracht op mij. In het echt bleek het er nog veel mooier. Ik voelde me er meteen thuis, op mijn plek. Ik wilde tijdens de reis graag onderzoeken of ik minder streng voor mezelf zou kunnen worden. Ik ben er altijd goed in geweest om mezelf af te kraken. Ik vond dat wat ik deed vaak niet goed, of in ieder geval niet goed genoeg. Ondanks eerdere therapieën steekt de last van een streng christelijke opvoeding de kop op. Een hersenoperatie heeft ook de nodige impact gehad op mijn leven. Bovendien heb ik een belemmering aan mijn hand door een ongeluk waarbij alle pezen van mijn hand doorgesneden zijn geweest. Dat is fantastisch hersteld maar ik kan min hand niet meer volledig gebruiken. Deze reis wil ik gebruiken om mijzelf weer in de ogen kunnen kijken zoals ik ben. Acceptatie van belemmeringen en met liefde naar mijzelf kunnen kijken.

Niet 100% perfect, toch schitterend

Tijdens het in stilte lopen zag ik de prachtige woestijn om mij heen. De kleuren, de rotsen, de vlaktes, de droogte en het leven. Het was adembenemend mooi. Maar zo nu en dan zag ik ook wat rommel liggen. Afval dat mensen hadden achtergelaten. Het deed mij pijn, tegelijk gaf het mij het signaal: een plek hoeft niet honderd procent perfect te zijn om toch schitterend te zijn. Eigenlijk hoeft niets perfect te zijn. Ik ook niet.

Op de stiltedag werd dat inzicht verstrekt. Alleen op pad om te kunnen schrijven, reflecteren maar zeker genieten van wat ik tegenkom. Ik ben doorgelopen, urenlang. Ik klom op een top van een rots, zag de immense ruimte om me heen. Ik realiseerde me dat ik mijzelf die ruimte óók mag geven, mijn eigen ritme, mijn tempo. Van huis uit heb ik meegekregen: doe niet te gek. Vooral niet buiten de lijntjes kleuren. Nu voelde ik heel duidelijk: maar daar hou ik juist van! Mijn eigen pad kiezen en lopen. Innerlijke barrières overwinnen en gaan. Dat zijn juist de momenten dat ik loskom van vaste patronen, en echt kan genieten. Juist wanneer ik alleen ben. Het op een meditieve manier mij te verbinden met de natuur maakt dat ik ontzettend gelukkig ben. Het maakt dat ik mijn innerlijke kracht voel en mij een voel met alles om mij heen. De fysieke belemmeringen zijn er maar weerhouden mij niet van volledig te kunnen zijn. Dank je wel prachtige woestijn.

Een ontroerend ritueel

Terug bij het kamp had ik mijn coachgesprek met Alexandra. We kwamen al snel tot de conclusie dat ik het wel helder heb wat goed voor mij is. De bewuste keuzes die ik gemaakt heb in mijn leven en de stappen die ik gezet heb, geven mij vertrouwen dat ik mijn pad weer terugvind. Zij had haar Sjamanentrommel bij zich tijdens onze reis. Ik hou van het diepe geluid van de trommel en Alexandra had al eerder de trommel bespeeld wat een diep gevoel had losgemaakt.

Zelf had ik in de kustplaats Aqaba een Arabische trommel gekocht (het is goed voor vrouwen op een trommel te spelen – van oudsher doen vrouwen dit).  Nadat we een Sjamanistisch medicijnwiel in het zand hadden gemaakt, hebben we samen naar de vier windrichtingen gespeeld. Het was een prachtig, ontroerend ritueel om mijn spirituele zoektocht te bekrachtigen.

Ik heb inzichten die ik heb opgedaan, meegenomen naar huis. Ik pluk er dagelijks de vruchten van. Ik ben minder streng voor mezelf en geniet veel meer. Af en toe hoor ik mijn strenge innerlijke stem nog. ‘O, daar ben je weer,’ denk ik dan laconiek. Ik kijk er glimlachend naar. Ik ben dichter bij mezelf gekomen, ben directer, duidelijker en maak sneller en opener contact, ook in mijn werk als beeldend therapeut. Wanneer ik over mijn ervaringen vertel, verlang ik ernaar om terug te gaan naar de woestijn. Het lopen in het magische landschap, op de rug van een dromedaris gewiegd worden en het slapen onder de blote hemel, het was allemaal zo bijzonder. Iedere avond als ik vanonder mijn dekens naar de sterren keek, voelde ik me zo gekoesterd. Wonderlijk is het, dat is je onder zo’n groot uitspansel zó beschermd en verbonden kunt voelen.”