Mieke groeide op in een gezin waar weinig zorg en aandacht was. Een onveilige omgeving waarin zij als kind heeft geleerd sterk te zijn, haar eigen boontjes te doppen en haar aandacht en zorg te richten op de ander. Zo’n 10 jaar geleden was er een ommekeer in haar leven. Ze wilde niet meer verder op deze manier. Ze volgde een therapie waarin ze haar patronen leerde doorzien. Er volgde meerdere trainingen en reizen die haar hielpen beter te leren leven met zichzelf en het mediteren kreeg een vaste plek in haar leven.

Afgelopen jaar voelde Mieke de roep van de woestijn. Weg uit het dagelijkse leven en opnieuw de stilte en energie van de woestijn ervaren. Zij had al eerder een bezinningsreis in de Sahara gemaakt en kende de uitwerking hiervan. Het was tijd voor een nieuwe woestijnervaring. Via het web vond Mieke de woestijnreis van Caroline en er volgde een telefoongesprek. Wat Mieke trof in dit gesprek was de tomeloze energie waarmee Caroline vol liefde over de woestijn sprak en hoe zij de woestijnervaring uitdroeg en met anderen wilde delen. Het was snel duidelijk dat Mieke met deze reis wilde mee gaan. In het voorjaar van 2019 was het zover en reisde Mieke af naar Jordanië. Hier haar verhaal:

“In aanloop naar de reis heb ik samen met Caroline stil gestaan bij mijn intenties. Ik wilde op een andere manier naar mijn ouders kijken. Eigenlijk wilde ik vriendjes met ze worden; met compassie en zonder verwijten. Tijdens de telefonische intake stelde Caroline mij onder andere de vraag wie Mieke is zonder het verhaal van haar jeugd en zonder het verhaal van haar ouders ..… Dit zette bij mij iets in beweging. Ik begon mij te realiseren dat ik mijn eindeloze gedachtestroom – hoe situaties zijn ontstaan – mocht los laten. Met het afreizen naar de woestijn, kwam ik los van mijn dagelijkse leven en hoefde ik alleen maar Mieke te zijn, in die immense natuur die mij als vanzelf terug brengt naar mijn eigen natuur.

Eigenlijk kan ik niet zo goed terughalen wat we precies in de woestijn hebben gedaan, buiten mijn ene voet voor de ander te zetten en te slapen onder die prachtige sterrenhemel. Het was alsof ik van de ene dimensie in de andere was gestapt: van ‘willen begrijpen en grip krijgen op’ in ‘aanwezig zijn in het ene moment’. In deze dimensie heeft je hoofd niet zo’n grote rol. Caroline nodigde ons telkens weer uit om achter het verhaal te kijken. Voor mij zo herkenbaar. Als antwoord op mijn vraag waarom ik ben zoals ik ben, bleef ik in mijn hoofd het verhaal van mijn ouders en dus van mijn jeugd eindeloos herhalen; steeds kernachtiger. Ik dacht dat mij dat hielp in de verwerking. Maar juist daardoor bleef ik mij identificeren met mijn jeugd, kwam ik daar niet los van. En dat besef kwam in de woestijn. En wat mijn ouders betreft: met ouders hoef je geen vriendjes te worden. Het zijn immers je ouders!
Wie was ik nog meer? Wie was ik voorbij mijn verhaal? Door mijn verhaal los te laten, leefde ik als het ware mijn vragen; juist door aanwezig te zijn en te voelen wat ik op dat moment wilde doen, verstomden mijn gedachten en volgde ik mijn pad. Ik deed de dingen die ik wilde doen zonder na te denken wat anderen daarvan vonden. Ik liet mijn behoefte aan controle los en dat gaf een enorm gevoel van vrijheid en van geluk.

Tijdens de reis kreeg ik een blaasontsteking. Ik voelde me rot en mijn buik deed zo’n pijn. Normaal gesproken zou ik me vermannen maar deze keer deed ik dat niet. Ik reikte uit naar Caroline. Vroeg of zij haar handen op mijn buik wilde leggen. Wat was het fijn om die geborgenheid, aandacht en liefde te voelen. Telkens weer. Dit is een andere manier van sterk zijn. Ik heb ervaren wat het je brengt om kwetsbaar te zijn en dan uit te reiken. Ook dit is controle loslaten.

Ik heb een geweldige reis gehad die mij veel heeft gebracht. Thuisgekomen heeft deze ‘manier van zijn’ doorgezet. Ik voel mensen snel aan. Ik ervaar hun behoefte en energie die ik nu steeds beter bij de ander kan laten. Ik neem de verantwoordelijkheid voor andermans geluk niet meer over. Vrije compassie noem ik dat. Ik realiseer me dat ik eerst goed voor mezelf mag zorgen door compassie te hebben voor mezelf. Door daar uiting aan te geven ben ik in staat tot vrije compassie naar anderen. Ik maak me tegenwoordig minder druk hoe dingen lopen, of als ik iets gewoon niet weet. Ik weet dat het wel goed komt en dat controle willen hebben echt een energielek is. Ik vind het minder lastig als dingen anders gaan dan ik zou willen. Kan het beter aanvaarden. Dit maakt het leven een stuk lichter en het geeft me energie. Goh, ik zie nu pas hoeveel behoefte ik had aan controle. Ik was er destijds zo mee vervlochten dat het een blinde vlek was. “

Dank je wel Mieke voor het delen van jouw woestijnverhaal. En super dat je in maart nog een keer met ons mee gaat reizen om het leven te vieren.

Dik veel liefs