Wat een reis is het geweest en wat heb ik veel mogen leren van alle vrouwen om mij heen en van mezelf! De vrouwenreis is een reis naar het allerbinnenste, allerdiepste in mezelf geweest en heeft mij geleerd hoeveel kracht, zachtheid, liefde en verbinding wij als vrouwen onderling hebben. Eén voor allen en allen voor één! Caroline en Alexandra waren ons kompas in deze reis en in woestijn. Zij zorgden door hun heel natuurlijke en warme manier van begeleiden ervoor dat wij groeiden tot een organisch geheel waarbinnen iedereen een eigen plek had en zichzelf kon zijn en samen, we waren samen. We horen nog steeds allemaal bij elkaar en wie kan dat nou zeggen? 12 paar armen en harten die voor altijd bij mij zullen horen.
De vrouwenreis is een cadeau om nooit te vergeten. En het brengt de droom van de steeds uitdijende sistercirkel alleen maar dichterbij.
Kan je ons meer vertellen hoe je erbij kwam om deze reis te gaan maken?
In het begin van de zomer voelde ik dat ik weer naar de woestijn moest gaan. Ik zocht op ‘woestijnreis’ en ben meteen op jouw site uitgekomen. Zowel de woestijnreis als de vrouwenreis maakten mij nieuwsgierig, maar de vrouwenreis het meest. De woestijn en de kracht die daarvan uit kan gaan, kende ik al, dus ik wilde meer. ‘Vrouwenreis’ voelde als een uitdaging – met alleen vrouwen en een soort van spirituele reis – en dat paste perfect bij waar ik al toen meer dan een jaar mee bezig was: het verder ontwikkelen van mijn manier van zijn richting meer intuïtie, hart, aanvoelen, … en het verstand wat meer op nul zetten. Omdat ik erachter was gekomen dat ik teveel op mijn verstand leefde en daarmee vastliep.
En ben je meer in contact gekomen met je intuïtie?
Ja, dat is zeker gelukt. Ik volg mijn intuïtie, ik vertrouw er nu veel meer op en laat mensen, dingen, gebeurtenissen op mij afkomen, het biedt afwisseling, vrolijkheid en bovenal vrijheid! Genieten, genieten, genieten, ik kan het niet anders verwoorden. Ik voel me ook minder moe, althans minder verkeerd moe. Ik sta nog steeds open voor alles om mij heen en dat kan vermoeiend zijn, maar het zorgt er niet meer voor dat ik me inert voel.
Mijn gevoel van controle te moeten behouden is afgenomen, omdat ik weet dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan en ik er ook veel meer deel van ben gaan uitmaken. Wanneer je de controle wilt behouden ga je naast de dingen staan in plaats van dat je er middenin zit en zo mis je heel veel moois.
Wat heeft de reis je nog meer gebracht?
Ik ben sterk, sterker toch nog weer dan ik dacht, en ik durf daar nu voor uit te komen. Dit is niet meer beangstigend voor mezelf, wel voor mijn omgeving. Ik denk na over liefdes en vriendschappen en weet nu al dat ik mensen die me lang nabij zijn geweest, ga verliezen. En er zullen ook nieuwe mensen bij komen. De weg die ik ben ingeslagen, moet ik blijven volgen, simpelweg omdat ik niet anders meer kan. Ik vind het leuk, spannend en laat me niet (meer) tegenhouden.
En dan het thema zorgzaamheid. Ik ben nu eenmaal zorgzaam en ik moet er alleen aan toegeven op de momenten waarop het goed voor mij voelt en voor de mensen die het waard zijn. Ik ben zorgzaam in hart & nieren, dat blijft, en ik heb nu geleerd om mij er niet meer zodanig in te verliezen dat het ten koste van mezelf gaat.
En dan die 12 andere vrouwen met wie je deze reis maakte. Hoe is dat voor jou geweest?
Er was zoveel zachtheid, openheid en verbinding. Het heeft ervoor gezorgd dat we een eenheid zijn geworden die niet meer zo gemakkelijk uit elkaar valt. 13 vrouwen, zonder oordeel, bij elkaar en voor elkaar. Het is fijn om die verbondenheid te voelen en te weten dat die er altijd zal zijn, omdat die nu eenmaal bestaat. We hebben die immers zelf in het leven geroepen!
Laatst deelde een van de andere vrouwen hoe zij weer een ervaring had dat ze werd buitengesloten of zich althans zo voelde. En hoe ze daarmee omging. Zo mooi en knap. Ik voelde ook boosheid, omdat haar iets werd aangedaan. We zijn een bondgenootschap: val je 1 van ons aan, dan val je ons allemaal aan. Maar het omgekeerde is er ook en dat is eigenlijk nog beter: gaat het met 1 goed, dan geldt dat voor ons allemaal. Die onderliggende verbondenheid is zo mooi en onkwetsbaar vanwege het samen.
De vrouwenreis is ook een reis met rituelen. Hoe heb je dat ervaren?
Rituelen hebben net als religies de functie om mensen samen te brengen vanuit de gedeelde ervaring (het Latijnse ‘religere’ = samenbrengen, rite = gewoonte). Dit is de hele rationele omschrijving, maar wel de eerste waar ik aan denk bij rituelen. Ik ben daar best wel terughoudend in, omdat ik zie en weet welke ellende met name religie met zich mee kan brengen en het roept bij mij ook altijd wel het gevoel van beperking op (niet voor jezelf mogen denken, niet jezelf kunnen zijn). Kortom: erg sceptisch.
Maar tijdens de vrouwenreis ben ik de rituelen ingedoken, ze hoorden erbij en ook bij het leren loslaten in mij. Daardoor heb ik de verbindende kracht ervan gevoeld en die was mooi: het eerste ritueel met de sluiers vond ik doodeng en vreemd en ik heb mezelf echt moeten dwingen om mee te doen. Maar het effect ervan was meteen merkbaar, bij mezelf en bij ons als groep. Het zorgde ervoor dat we onszelf voor de eerste keer naar elkaar toe durfden te laten zien. Het ritueel dat me het meest is bijgebleven is het verbranden van datgene wat je heeft gediend en je nu kunt loslaten. Toen hebben we ook het woestijnvrouwen-lied geleerd, mooi! Dan VOEL je de onderlinge band en ook dat samen sterker is dan iedereen alleen.
Hoe was het lopen in stilte voor jou?
Dat we in stilte zouden lopen, was bij mij niet goed overgekomen in eerste instantie. Ik ben wel blij dat ik het uiteindelijk heb meegemaakt en ik weet nu dat wandelen in stilte tot een ongelooflijk mooie en diepe ervaring leidt die ik anders – al kletsend – had gemist. Juist door het lopen in stilte ontstaat er een wisselwerking van jezelf met de natuur. Het brengt je terug naar je eigen natuur.
Hoe heb je onze begeleiding ervaren?
Ik heb veel van jullie geleerd, met name over hoe je ‘voorbij het verhaal’ gaat en naar anderen leert luisteren door er te zijn en aan te raken (letterlijk en figuurlijk). Je mond houden, luisteren en niet onmiddellijk in de oplos- of hulpstand schieten, maar verdriet daar te laten waar die ligt. Zo kwam ik erachter dat ik de energie van anderen – die ik altijd zo sterk voel en tijdens de reis nog veel meer – ook vooral bij de ander moest laten en er zelf niet mee aan de slag hoefde te gaan. Dit heb ik inmiddels al zoveel en zo vaak in mijn dagelijkse manier van zijn kunnen toepassen en dat is heerlijk!
Caroline heeft de liefste stem van de wereld en daar kan ik nu – terug thuis – gelukkig nog steeds van genieten tijdens de meditaties in het nazorg-programma. Ik vind het zo mooi dat Caroline in haar hele zijn uitstraalt dat ze zonder oordeel is. Want dat is hetgeen we op een reis met vrouwen nodig hebben: dat er naar je wordt geluisterd zonder dat je het gevoel hebt dat je niet mag uitspreken wat je voelt. Dat überhaupt durven doen is namelijk al een hele opgave. En je uitspreken zorgt ervoor dat je de ander bijna als vanzelfsprekend beter gaat voelen. Alexandra is helemaal thuis in de rituelen. Ze heeft er veel over verteld en bereid je ook goed voor op wat er gaat komen. Maar meer nog: ze zorgt ervoor dat je het voelt en dat is, zoals ik al heb aangegeven, ongelooflijk waardevol voor mij geweest.
Dank je wel Sabine voor het delen van jouw ervaringen.
Ahee sister!
