Mieke ging voor de tweede keer met mij mee naar de woestijn. Tijdens haar eerste woestijnreis ontdekte ze wat het betekende om haar verhaal waarmee zij zich identificeerde los te laten (lees haar ervaringen hier). En ze wist bij het verlaten van de woestijn, ik kom hier weer terug. In maart was het zover. Mieke reisde voor de tweede keer af naar de Wadi Rum.
Na thuiskomst ontving ik van Mieke deze brief waarin zij mij meenam in wat haar tweede woestijnreis haar bracht. Lees je mee?
Lief mooi mens !!
Wat een reis hebben we gemaakt. Toen we op maandagochtend naar de Wadi Rum woestijn vertrokken, konden we niet bevroeden dat we al op woensdagmiddag geconfronteerd zouden worden met het coronavirus. Vanaf dat moment was het improviseren; wat het ene moment makkelijker was dan het andere. Maar wat konden we die uitdagingen als groep goed aan. Ik denk omdat er al snel veel openheid in de groep was en ook door zoveel geweldige humor. Dé ingrediënten om dit aan te kunnen.
In de woestijn heb ik ervaren dat er – in ieder geval voor mij – verschillende soorten tranen zijn. Deze tocht waren het meestal zachte, zoete, helende tranen. Niet uit boosheid of frustratie, maar uit verdriet. Verdriet om het kleine meisje van vroeger. Wat had ik haar een harmonieuze start gegund. Dit te mogen voelen, was bijzonder helend. Ik had er geen verhalen bij nodig. Dit te voelen, was wat ik nodig had. Project Mieke – zoals ik dat ben gaan noemen en dat in 2007 begon – heb ik kunnen afsluiten. De woestijn is daarin heel belangrijk.
Maar wat wist je ook nu weer op een mooie, treffende manier dingen te verwoorden waardoor bijvoorbeeld een woord als veiligheid keihard binnenkwam, bij meerdere mensen begreep ik later. Je humor, je troostende lijf, iedere keer als ik dat nodig had, je niet aflatende zorg voor mij, voor ons. Je bood ons veiligheid zodat we konden zijn wie we zijn, we konden verwoorden wat we voelden en we onze emoties durfden te tonen. Mijn liefde voor de woestijn mocht ik voor een tweede keer met je delen.
En nu ben ik weer thuis en zing ik het woestijnlied als ik op de fiets zit, aan het koken ben, een wandeling maak, in de tuin werk en volgens mij ook in mijn slaap! Het brengt mij weer in verbinding met de woestijn met haar kracht en energie, haar liefde en stilte.
Lieve Caroline, Project Mieke heb ik afgesloten, mede door de twee woestijnreizen met jou.
Dank je wel en een digitale mega knuffel, Mieke
Dank je wel lieve Mieke voor het delen van jouw ervaringen.
Een cadeautje voor mij dat je twee keer samen met mij de reis hebt gemaakt.
Dik vet veel liefs,
Caroline
