50 jaar worden
Voor mijn 50e verjaardag schreef Alexandra Rakemann dit gedicht. Een gedicht over de Steenbok, mijn krachtdier. De steenbok die fier bovenop de rotsen in de Wadi Rum staat. Krachtig, in balans, eigen, zonder opsmuk, solide. Als ik Alexandra een vraagstuk voorleg vraagt ze me regelmatig: “wat zou de steenbok in jou doen, hoe zou die nu zijn en reageren?” Daar contact mee maken is dan alles wat ik te doen heb. Dan voel ik het en vervolgens weet ik wat ik te doen heb. Fijn hè, zo’n vriendin die dit soort cadeau’s geeft.
Graag deel ik het gedicht met jou:
Never to return again
Daar ligt ze
opgekruld in het zand
het goudgele woestijnzand
Ze verroert zich niet
de knieën opgetrokken
tegen haar borst
ze slaapt
onschuldig, klein, alleen
gedragen door de aarde
die haar opneemt in haar schoot
haar voedt
haar troost
en bemoedigend toespreekt:
“Open je maar
strek je uit
maak je lang en groot
voel je moeder
in de rondingen
van het zachte zand
voel je vader
in de aanwezigheid van de rotsen
zie de overvloed
in de zandkorrels van de woestijn
ervaar de liefde
in het strelen van de wind
bewonder je vrouwelijkheid
in het licht van de maan”.
En ze plaatst haar voeten
stevig op de grond
de grond onder haar voeten
haar unieke plek
in het centrum van het universum
en ze loopt de sterren tegemoet
sterren vol beloftes
over oneindige mogelijkheden
ze klimt over de rotsformaties
hoger en hoger de berg op.
Ze is de vader
ze is de moeder
ze is het kind
de man, de vrouw
gedragen door de liefde
omringd door overvloed
ze herinnert
ze her-innert.
En daar
op de top van de berg
in de gloed
van de ondergaande zon
strekt ze haar armen uit
naar het universum
ze danst en zingt
in extase
ze voelt hoe haar machtige hoorns
vergroeid met haar schedel
trots en fier omhoog reiken
ze merkt de balans
in haar lichaam
die als vanzelfsprekend
positie inneemt
niets dat haar nog
uit evenwicht brengt
ze groeit boven zichzelf uit.
Rise Women, Rise!
De steenbok is geboren
Never to return again!
Alexandra, Rakemann, 30-05-2020
