In maart 2024 ging Tessa met ons mee naar de woestijn. Tessa zit in een overgangssituatie. Lichamelijk is zij in de overgang maar ook figuurlijk ervaart ze een transformatie. Een paar jaar geleden volgde ze een intensieve innerlijk kind training, van waaruit een diepgaand persoonlijk proces op gang kwam. Het loslaten van de symbiotische relatie met haar moeder kwam in een stroomversnelling, met een breuk als gevolg. Tessa zegt: “dat was heel verdrietig en ook nodig. Hierdoor ontstond er ruimte om uit te vinden wie ík eigenlijk ben en wat ik wil. Het is een heel proces van terugkeer naar wie ik oorspronkelijk ben, een proces wat nog steeds gaande is. Ik kom er achter dat ik van avontuur hou, van ontdekken, van de natuur en stilte. Toen ik over de woestijnreis las, zag ik al deze elementen daarin terugkomen. Het zou een reis worden die ik alleen aan zou gaan. Spannend want zou ik me in mijn eentje kunnen handhaven in een groep en omgeving die ik niet ken? Ik keek uit om meer over mezelf te ontdekken en naar wat de stilte met mij doet. Daarnaast gaf de reis mij de kans het vertrouwen in mijn lichaam te hervinden. Na jaren van onvoorspelbare zware epileptische insulten, ben ik nu stabiel. De angst voor aanvallen blijft en belemmerd mij vaak, ik wilde dit doorbreken.
De start van de woestijnreis
“In het eerste contact met Caroline en Alexandra ontstaat er meteen vertrouwen”. De zorgvuldigheid waarmee de reis is opgezet en hoe we worden voorbereid op de reis spreekt mij erg aan. Het geeft mij een gevoel van veiligheid; met deze twee vrouwen wil ik wel op reis. Mede ook omdat ze zelf zo open en kwetsbaar zijn in hun eigen menszijn en wat ze daarin tegenkomen. Na een paar maanden voorbereiding is het zover. Met zenuwen en een heleboel vragen reis ik naar Schiphol: Hoe is de groep? Kan ikmijn plekje vinden? Hoe is het om buiten te slapen? Kan ik het fysiek aan? Op Schiphol ontmoet ik de groep en het voelt meteen oké. Bij aankomst in Petra hebben we de eerste dag de tijd om te landen. Dat is fijn. Tijd voor mezelf en tijd met elkaar waarin we, onder begeleiding, op een dieper niveau met elkaar kennis maken. Dat wordt heel zorgvuldig door middel van een ritueel vormgegeven. In het delen van de intenties ervaar ik erkenning op de thema’s en de bijbehorende emoties die worden ingebracht. Het nodigt me uit om mezelf ook in te brengen. Er is een veilige bedding waardoor er veel openheid en kwetsbaarheid in het delen is wat meteen verbinding geeft in de groep.
Petra was voor mij een ongelooflijke magische start van de reis. In de vroege ochtend is het nog koud en stil. Vanaf de eerste stap die ik zet ben ik in vervoering van Petra. Een ervaring waar ik nauwelijks woorden aan kan geven. Ik word opgeslokt door wat er te zien en te ervaren is. Het geeft een ontspanning in mijn systeem. Ik dwaal daar uren rond zonder dat er vragen of gedachten door mijn hoofd spoken. Die vielen weg op het moment dat ik daar was. Ik kom in een soort flow. Zonder enige voorkennis vind ik samen met mijn groepgenoten als vanzelf de mooiste routes en ga ik op in de omgeving. Ik voel geen vermoeidheid, ik geniet volop en barst van de energie. Ik heb enorm van deze dag genoten en dat genieten zette zich voort in de woestijn.
Ik kan niet wachten om te starten met wandelen. Tijdens het wandelen zijn we stil wat voor mij een groot cadeau is. Ik raak zo steeds meer verbonden met mezelf. Gedachtes, vragen, piekeren, ze vallen steeds meer weg. Het wordt stiller in mij. De verbinding met mezelf wordt sterker. Ik merk dat ik me nu makkelijker kan verbinden met de ander, op een manier die voorbij woorden gaat. Dit samenzijn brengt mij meer diepgang en verbinding dan de gesprekken die ik voer. Wanneer er wel gesprekken zijn, is het net of ik uit het warme bad word getrokken. Dat warme bad creëer ik zelf door met aandacht aanwezig te zijn bij de omgeving, de bedoeïenen, elkaar, de kamelen. Dat is voor mij genoeg. Zo kan ik de rust en grootsheid van de omgeving ervaren waarin zoveel aanwezig is.
De stiltedag in de woestijn
De stiltedag is een prachtige dag. We starten met een liefdevol en zorgvuldig vormgegeven ritueel, waarin ik mij zo gezien voelde. We gaan door de poort naar het mystieke veld. Daar word ik zo blij van. Ik heb die dag zoveel vrijheid ervaren. Ik loop mijn neus achterna. Laat me verwonderen door alles wat ik tegenkom. Ik heb een groot deel van de dag gezeten in een kloof waar een grote zwarte tor de hele dag bij me is. Als een soort van huisdier zonder het te hoeven duiden. Ik ben bewust wat de omgeving met me doet.
Ik ga op zoek naar mooie stenen, tuur uit over de woestijn, ík versmelt met de natuur, zoals ik dat als kind kon voelen. Er is een donkere plek. Die zou ik normaal gesproken uit de weg zijn gegaan, maar nu niet. Ik daag mezelf uit en ga er naar toe en het is er helemaal oké. Ik voel me zo vrij in mezelf.
Er is een verbinding in de groep ontstaan waarbij de vrouwen elkaar steunen en bekrachtigen. Natuurlijk heb je soms meer met de één dan met de ander, maar in wezen doet het er niet toe. De laatste dag zie ik erg op tegen de terugreis. Het heeft me in de greep. Op advies van Caroline & Alexandra heb ik het gedeeld in de groep. Hulp vragen en uitreiken is iets wat ik niet van nature doe. Ik heb dit als kind niet kunnen leren, ik was vaak de ‘hulpverlener’. Dit zorgde lange tijd dat ik me alleen voelde en afgesloten met name in groepen. Het is een openbaring hoeveel het delen met me doet. Delen is helen. Dat heb ik zo mogen ervaren. Hoe simpel kan het zijn. Ik hoef het niet meer in mijn eentje te doen. Wanneer ik me uitspreek en om hulp vraag maak ik het veilig. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de ander. Iets waar ik mezelf aan mag blijven herinneren.
Tijdens de reis heb ik kunnen doorvoelen dat ik veel meer ben dan een wandelend hoofd. In mijn jeugd was er geen ruimte om te voelen. Ik ben toen in mijn hoofd gaan wonen. In de woestijn is het nog meer gaan stromen. In plaats van in mijn hoofd vragen op te lossen heb ik ervaren dat ik een geheel ben. Ik ging op in de omgeving en de groep. Ik hoefde niks op te lossen. Ik heb mogen ervaren dat ik dat hele krachtige, vrolijke, onbezorgde, nieuwsgierige meisje van vroeger nog steeds ben. Zij is weer wakker geworden. Terug in Nederland is er veel euforie. Trots over het maken van de reis, heerlijk om de foto’s te zien en de verhalen te vertellen. Daarna komt het dagelijks leven weer over je heen. Het woestijngevoel raakt wat op de achtergrond. Nu een aantal maanden later ervaar ik de kracht en het vertrouwen als iets dat in de woestijn in een diepere laag in mij is aangeboord. Soms ben ik het contact met deze diepere laag even kwijt en dan ineens is het er weer. Mijn intentie is dat deze diepere laag zich steeds meer in mij zal verankeren.
Er is nog een laatste iets wat ik wil zeggen. Ik ben zo blij met Alexandra en Caroline als begeleiders van deze reis. De trektocht is zorgvuldig opgebouwd. Er is alle ruimte om jezelf te mogen zijn. Ik heb ze ervaren als doorleefde, krachtige oervrouwen die ook over hun eigen persoonlijke proces deelden. Daarmee geven ze een voorbeeld in hoe je jezelf kunt inbrengen en voelde ik me nog meer verbonden en veilig. Ik had hoge verwachtingen van deze reis en die zijn dubbel en dwars uitgekomen.”
Dank je wel Tessa voor het delen van jouw woestijnervaringen.
